| Titolo | El miaj sonoraj soloj Poemoj 1992-1995 |  |
| Aŭtoro | Miguel Fernández | |
| Kategorio | Poezio originala | |
| Prezo | 9.90 €, triona rabato ekde 3 ekz. | |
| Eldonloko, jaro | Vieno, 1996 | |
| Eldoninto | IEM | |
| Klarigoj | La unua memstara volumo de atentinda nova poeto. | |
| ISBN/ISSN | 3851820398 | |
| Formato | 100 paĝoj, 23 cm | |
| Recenzoj | Bonvolu legi la recenzon pli malsupre Apoteoza verko rejuniga de Aldo de'Giorgi Poezio adresita al ĉiu el ni de Venelin Mitev | Aldonu |
Fonto: Literatura Foiro
Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo/lf/sonorsolrec2.html
Aldonita de A. G. (2004-10-11)
En sia modela prezento de "El miaj sonoraj soloj",
Antonio Valen klasigas Miguel Fernandez inter la dek ĉefajn
poetojn de nia literaturo. Li plene pravas, ĉar "El miaj
sonoraj soloj" atingas kaj eĉ superas la majstrecon de
"La profil' de niaj spuroj", lia ciklo en "Ibere
libere", kaj firmigas lin kiel unuarangan esperanto-poeton.
La homo
Miguel Fernandez koniĝis kiel tradukisto per la teatraĵoj de
Federico Garcia Lorca "Sanga Nupto" kaj "La domo
de Bernarda Alba". Poste sekvis la esperantigo de poemoj de
Miguel Hernandez aperintaj sub la titolo "Miguel Hernandez,
poeto de l' popolo". Kiel originala poeto li debutis
libroforme en "Ibere libere" kune kun Goncalo Neves,
Jorge Camacho [antaŭe Georgo Kamaĉo] kaj Liven Dek. "El
miaj sonoraj soloj" estas lia dua poemaro, tute memstara. Ĵuse
li aperigis ankaŭ mirindan novelaron "Ekstremoj",
denove kun la tri antaŭe cititaj iberaj aŭtoroj, kaj la eseon
"Sur la spuroj de Federico Garcia Lorca".
Lia amo al teatro, poezio kaj muziko igis lin krei du recitajn spektaklojn, "La profil' de viaj spuroj", kun muziko de Pedro Vilarroig, kaj "Havenoj", surbaze de la samnoma poemaro de Mauro Nervi. Fernandez aparte elstaras prelegarte, kiel bone scias partoprenintoj en hispanaj, katalunaj, universalaj aŭ SAT-kongresoj aŭ en Internaciaj Literaturaj Forumoj. Sendube lia aparta ŝato al parolo kaj al senpera komunikado kun la publiko esencas por elĝui lian poezion, verkitan por laŭtlegado.
Kaj neniel eblas forgesi lian regulan taskon kritikistan. Fernandez akumulas jam imponan kvanton da recenzoj kaj eseoj, per kiuj li neniel emas skolde ekskomuniki ĉiun ne verkantan laŭ liaj kriterioj, nek pripanegiri ĉion aperantan en nia verde perfekta lingvo ĉiopova, sed sincere kaj sindone disigi la grenon disde la pajlo kaj, tre singarde, orienti novajn aŭtorojn pri tio, kio bonas kaj feblas en arto. Sed, aliflanke, la tre solidaj konoj de la aŭtoro pri la nuna literaturo en esperanto nedubeble lin influis.
Fine indas substreki alian trajton de Fernandez: lian
persistan laboremon. Li estas celkonscia studanto de la lingvo
kaj ties risortoj, kaj nombras inter la solaj, kiuj monaĥe
entreprenus sisteman studon de la traduko de "Cent jaroj da
soleco" (350 paĝoj) aŬ metodan kontrolon de la impona
1300-paĝa manuskripto de la hispana-esperanta vortaro de
Fernando de Diego.
La verko
En "El miaj sonoraj soloj" Fernandez distribuas siajn
poemojn en "amajn", "opajn" kaj
"omaĝajn". En la unua parto la aŬtoro grupigas 15
poemojn amajn aŭ privirinajn - sendube lia ĉeftemo. En la dua
kuniĝas naŭ poemoj sociaj aŭ kritikaj. Kaj, fine, sep omaĝoj
al proksimuloj kronas la verkon.
Fernandez ĝenerale uzas ritmajn skemojn plurjambajn, kiuj jam tre oftis en lia unua poemaro. Li tamen kutime ne versas fiksforme. Se ni ne alkalkulas la hispanan silva, esceptas "Nuda virino", "Medito en gazala tonalo" kaj la sonetoj "Transamen" kaj "Amhundo" (aldone, notindas, ke la tri unuaj situas enkape de la libro).
Ĝuste tiuj du unuaj poemoj aparte informas nin pri la fono de la aŭtoro. "Nuda virino" estas "decima", do hispana versodeko (poemo konsistanta el dek rimitaj oksilaboj). Aliflanke, en "Medito en gazala tonalo" - efektive gazalanta nur tonale - rimarkindas ĉefe la asonanca rimo tipe hispana, neŝatata de la parnasistoj, sed brave defendita de Fernando de Diego kaj de Fernandez mem. Li asonancas ankaŭ en la oksilaba "Rivero", dum en "Plia pluvet'", "Fina ĵigo", "Interludo", "Amtem' alejksandreska", "Romaj ruinoj", "Lago" k.a. li uzas "silva" (sinsekvon de dekunu- kaj sep-silaboj sen difinitaj longo kaj rima skemo), kiun li redonas per blankaj tri- kaj kvin-jamboj.
Sian hispanecon kaj hispanajn influojn fakte la aŭtoro neniel kaŝas, sed eĉ klare elmontras. Se ni rigardas la citaĵojn kaj dediĉojn de la poemoj - krom en la omaĝa parto - ni trovas ses samnacianojn de la aŭtoro (Garcia Lorca - dufoje, Blas de Otero, Aleixandre - ankaŭ dufoje, Prados, Altolaguirre kaj Ibarruri) kaj du esperantistojn (Neves kaj Nervi). Inter la unuaj, krom Ibarruri - fama politikistino, ĉiuj poetas; kaj inter ili nur Blas de Otero - unu el la ĉefaj sociaj poetoj de la hispana literaturo - ne apartenas al la t.n. generacio de 1927. Evidente inter ĉiuj elstaras Garcia Lorca, granadano kiel Fernandez, kiun li tradukis kaj prieseis, al kiu li dediĉas omaĝon kaj kiu grave rolas en la poemo de la poeto al lia patro.
Kiel la 1927-anoj, sin nomantaj "nepoj de Gongora", donis al si genealogian arbon, tiel sendube Fernandez, per sia omaĝo al tiu pinta skolo de la ĉi-jarcenta hispana poezio per motoj, poem-titoloj, dediĉoj, bildoj, temoj pruntitaj kaj lia ebrie rava uzo de tropoj Ĝis niveloj neniam viditaj nialingve.
El la esperantistoj, Neves, ankaŭ omaĝita en la libro, atendeblas por ĉiu, kiu iom sekvis tra nia literatura gazetaro la reciprokan admiradon inter la du poetoj, kunverkintoj - kun Camacho kaj Dek - de "Ibere libere" kaj "Ekstremoj".
La dediĉon de la poemo "Poetiko" al Mauro Nervi eble surprizos iun. Direndas, ke Nervi verkis la antaŭparolon al "Ibere libere", dum Fernandez prefacis "Havenoj" (baldaŭ aperontan ĉe Edistudio). La andaluzo, cetere, tiel blindumiĝis de tiu superba verko, ke, kiel dirite, li kreis recitan spektaklon surbaze de ĝi.
Ĝuste, laŬ mia kompreno, "Poetiko" ŝlosilas en
"El miaj sonoraj soloj", ne nur pro tio, ke ĝi
finiĝas per la vortoj titolantaj la verkon, aŭ pro tio, ke en
ĝi aperas tipaj temoj Fernandezaj (la haŭto, la akvo kaj la
maro, sonoj kaj muziko) - kaj ankaŭ liaj ŝiboletaj akuzativoj
de direkto, sed pro ĝia lokigo fine de la "opa" parto
de la verko. Mirigas, ke "Poetiko" estas la nura poemo
en la tuta libro, en kiu "mi" ĉefrolas. Kaj tiu miro
iĝas preskaŭ ŝoko ĝuste pro ĝia situo en la "opaj"
poemoj - kio aparte gravigas la dediĉon, fariĝantan
kontraŭpeso de la "mi" poema. Ĉar fakte, Fernandez ne
estas poeto de l' mi, sed de l' ni; kaj, malgraŬ la titolo, ne
poezias pri l' solo, sed pri l' kuno.
Via opinio pri El miaj sonoraj soloj