| Titolo | Esperanto post la jaro 2000 |  |
| Aŭtoro | A. Korĵenkov | |
| Kategorio | Movado | |
| Prezo | 2.10 €, triona rabato ekde 3 ekz. | |
| Eldonloko, jaro | Rotterdam, 1998 | |
| Eldoninto | UEA | |
| Klarigoj | Provo distingi bazojn por nia estonta agado. | |
| ISBN/ISSN | 13882252 | |
| Formato | 18 paĝoj, 21 cm | |
| Karakterizoj | Diskutkajeroj 1 | |
| Recenzoj | Bonvolu legi la recenzon pli malsupre Legu kaj enpensiĝu de Nikolaj Gudskov | Aldonu |
Atenton, "Esperanto post la jaro 2000" ne estas havebla!
Fonto: La Ondo de Esperanto. 1999. №11 (49)
Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.org/Ondo/R-eo2000.htm
Aldonita de AG (2004-10-17)
Ne estas sensignife, kiel dirus la eksa UEA-prezidanto Ivo Lapenna, ke la unua numero de la nova serio Diskutkajeroj lanĉita de UEA, prezentas riĉan tekston de Aleksander Korĵenkov, kiu baze analizas la direkton de la lastaj UEA-planoj.
Tio montras, ĝuste, ke UEA estas asocio, por kiu “universaleco” ne estas nur vorto en ĝia nomo. UEA volas, deziras esti kritikata en la tamen konstrua maniero laŭ kiu Korĵenkov kritikas.
La kajero havas kelkajn ĉefajn ideojn. La unua estas, ke la esperantistaro estas socie prezentebla kiel perlingva komunumo kaj porlingva movado — tiuj nocioj estas proksimaj, sed ne identaj. Do, laŭ la verkinto (kaj, cetere, laŭ multaj aliaj elstaraj esperantistoj, ekzemple Humphrey Tonkin), ekzistas multaj homoj, kiuj jes partoprenas la valorojn de la komunumo kaj uzas la lingvon por plenumi siajn personajn celojn, sed aliflanke ili tute ne indentiĝas kun iu ajn esperantista asocio (de la urba Esperanto-grupo al UEA mem).
Ĉi tiu recenzanto, bedaŭrinde, ne povas tute samopinii. Efektive, kiam temas pri duaj lingvoj ekzistas tiaj komunumoj. Mi mem parolas la anglan, estas parto de la komunumo de dualingvaj parolantoj de la angla, de tempo al tempo legas librojn en la angla, aĉetas gazetojn, parolas ĝin, kiam tio estas necesa, sed mi neniel estas membro de asocioj por instrui aŭ disvastigi la anglan. Same okazas ĉe mi pri la franca. Mi jes aĉetas la tag-gazeton Le Monde (kiu, interkrampe, estas laŭ mi la plej bona gazeto en la tuta mondo), kiam mi trovas ĝin en ĵurnal-vendejo, kaj do mi partoprenas la komunumon de dualingvaj franclingvanoj, sed mi neniel estas aktivulo de la movado por la franca.
Kiam temas pri Esperanto, la situacio estas iom alia. Esperanto estas tiom malfacile “trovebla” en la pli vasta socio, ke homo, kiu lernas ĝin kaj poste perdas la kontaktojn kun aliaj Esperanto-parolantoj, praktike estas perdita. Li ne trovas Esperanton en ĵurnalvendejoj, en la televido, ktp. Mi mem jes renkontis homojn, kiuj lernis Esperanton antaŭ jardekoj, kaj eventuale ankoraŭ kapablis paroleti ĝin, sed, ĉar ili restis ekster la movado, ili eĉ ne sciis ke intertempe aperis La Ondo de Esperanto, kiun ili povus aboni.
Mi diras tion kun granda bedaŭro, ĉar ni ĉiuj estus tute kontentaj se Korĵenkov pravus. Tio signifus ke nia “merkato” estus multe pli granda ol ĝi fakte estas.
Aliflanke Korĵenkov, laŭ mi, parte pravas en la senco ke en pluraj landoj pro dumperiodaj fuŝecoj flanke de la organizita movado, la “estraranoj” de landaj kaj lokaj asocioj kapablas forpuŝi de la asocioj la plej bonan parton de la esperantistoj. Tiu plej bona parto aŭ reorganiziĝas ĉirkaŭ kultur-centroj aŭ perdiĝas. Sed situacioj estas malsamaj en malsamaj landoj kaj ne ĉie “estraranoj” estas same fuŝaj.
La dua ideo de Korĵenkov estas ke esence la Manifesto de Prago (aŭ de la Esperanto-movado) kaj la dokumentoj pri la Kampanjo 2000 maltrafas sian celon, aŭ pli ĝuste, ili havas aliajn celojn ol tiuj, kiujn ili deklaras.
Se oni legas tiujn dokumentojn oni vidas ke formale ili estas direktataj al la ekstero aŭ puŝas la homojn iri al la ekstero. Sed reale, Korĵenkov rimarkas, ili utilas nur por la interno, por doni al la miloj da “soldatoj” moralan apogon kaj kontentiĝon.
Tio estas parte vera (oni ja devas teni siajn soldatojn batalpretaj kaj fidaj je la venko) kaj parte malvera. Ĝi estas parte malvera, ĉar la senefikeco de niaj aleksteraj klopodoj dependas de pluraj faktoroj ne de nia senzorgo pri tiuj klopodoj. Alivorte, UEA ja provas disvastigi la manifeston eksteren, sed niaj rimedoj (kaj la efiko sur la publiko) estas ege limigitaj en la monda skalo. Korĵenkov eble pravas ke tiuj dokumentoj estis verkitaj de “aktivuloj” por aliaj aktivuloj.
Mi havas neniun rimarkon pri kelkaj partoj de ĉi tiu pens-instiga teksto.
Unue, la priskribo pri la historio de nia movado kaj de la mondo dum la lastaj cent jaroj estas certe tre bone prilumita.
Due, la ĉapitreto Konsekvencoj por nia informado estas certe atentenda de ĉiuj, kiuj verkas inform-broŝurojn kaj inform-foliojn (kvankam ekzistas ankaŭ aliaj ideologiaj valoroj en Esperanto, kiuj povas kapti alispecajn homojn).
Trie, la lasta ĉapitreto Asocioj kaj neŭtraleco, repruvas la fakton, ke Korĵenkov ne estas nur “konsumanto” de Esperanto, sed ke li estas ankaŭ plenkonscia homo, kiu komprenas kiom Esperanto kaj esperantistoj povas (kaj devas) fari en la socia kampo.
Lia elkrio por respekto de la homaj rajtoj kaj kontraŭ la misinterpretoj de neŭtraleco, kiu igas esperantistojn silenti antaŭ fenomenoj kiel naciismo, plene pravigas mian ĵusan konstaton.
Mi ne povas ne rekomendi al ĉiuj estraranoj de asocioj kaj kluboj, simplaj aktivuloj kaj simplaj komunumanoj aĉeti ĉi tiun libreton kaj mediti pri ĝia enhavo kaj diskuti pri ĝia enhavo kun aliaj. Aparte mi petas vin atenti pri la finaj frazoj, kiuj komenciĝas per “Esperanto post la jaro 2000 povos havi lokon: se…” Vi trovos ilin en la paĝo 15a. Mi tute subskribas la tri “se-ojn” de Korĵenkov, kaj mi kredas ke multaj esperantistoj devus legi ilin plurfoje.
Via opinio pri Esperanto post la jaro 2000