Titolo	Duonvoĉe... tutkore
Aŭtoro	Manŭel
Kategorio	KD-oj
Prezo	15.90 €, sesona rabato ekde 3 ekz.
Eldonloko, jaro	Udine
Eldoninto	Emanuele Rovere
Klarigoj	Dek kantoj esperantigitaj de la kantisto, el la itala aŭ angla.
Karakterizoj	78min. Kun tekstobroŝuro
Recenzoj	Bonvolu legi la recenzon pli malsupre	Aldonu

  ekz.

---

Recenzo de Mikaelo Bronŝtejn

Pardonindas ĉio...

Fonto: Revuo Esperanto, februaro 2012
Aldonita de Stano Marček (2012-02-29)

Duonvoĉe... tutkore. Manŭel. Udine: Emanuele Rovere, s.j. KD. Prezo: € 16,20

Li alvenis pasintaŭguste al Linjano, por la Itala Esperanto-Kongreso. En la lasta tago, kelkajn horojn antaŭ la Internacia koncerto. Al ĝiaj organizantoj (ankaŭ mi estis inter ili) li venis tuj kun postulo enprogramigi ok liajn kantojn.
Vere, tio estis granda problemo, ĉar la trihora programo de la koncerto estis jam preta. Do ektemis komence pri du kantoj; poste, vidinte, ke li venis de malproksime per propra aŭto kun ĉio bezonata – amplifilo, laŭtparoliloj, mikrofonoj ktp, – ni enprogramigis kvar. Kio okazis poste? Li furoris! Bonege registrita muzikaranĝo de tutmonde konataj melodioj, dolĉa voĉo, afabla sinteno – jen estis la kaŭzoj de tiu furoro kaj, post la fino de la antaŭplanita programo, li tamen prezentis pliajn kvar kantojn al la ravita publiko. Pri kio li kantis, mi tute ne memorfiksis, kaj ja tio tute ne estis grava…
Nun mi tenas en la manoj lian diskon. Tre alloga kovrilpaĝa foto – tre simpatia viro, versimile miaaĝa, kun sincera rideto. Bela gitaro kaj ne malpli belaj floroj apude. Tre sincera enkonduka teksto de la aŭtoro, komenciĝanta ial per la frazo “Mi ne estas kantisto”. Finfine ja mi devas diri, ke lia nomo estas Manŭel (tiel li prezentas sin) aŭ Emanuele Rovere (tiel li subskribas siajn tekstojn), ke la disko havas la titolon Duonvoĉe… tutkore kaj ke la koverto, krom la diskon mem, enhavas ankaŭ plaĉaspektan tekstolibreton. Preninte ĝin en la manojn kaj eniginte la diskon en diskilon mi reaŭskultas dek kantojn, el kiuj ok jam estas aŭditaj antaŭ jaro. “Bela muziko!” – venas en la ĉambron mia edzino. “Ie mi jam aŭdis… Kiu kantas, do?” “Mia konato!” – mi respondas fiere, kaj per tiuj multsignifaj vortoj mi povintus fini mian recenzon. Tamen mi diru suplemente, ke
– post la unua aŭskultado postulema aŭdinto, verŝajne, konkludos, ke ĉio ĉi estas tipe karaokea kantado. Ĉar, fone de la egallaŭta muzika aranĝo, la voĉo sonas diverslaŭte en diversaj kantoj. Laŭ mi tio pardonindas, ĉar post la prezentitaj dek kantoj sekvas registraĵo de la samaj dek muzikaj bazoj sen la voĉo. Manŭel vastanime donacas tion al ĉiu kantemulo kaj en la enkonduka teksto eĉ proponas, ke “kelkaj valoraj gejunuloj” kantu liajn tekstojn;
– post la dua aŭskultado la sama aŭdinto trovos, ke estas iom tro da basaj sonoj en la muzikaranĝo. Ankaŭ tio pardonindas, lezante, eble, la orelojn nur de maljunulo, kiu mi estas. Laŭ mia scio, gejunuloj ĉe aŭtostirado eĉ ŝatas, ke la muziko frapu la orelojn;
– post la tria aŭskultado kun la libreto enmane (eĉ sen tiu, ĉar la elparolo de Manŭel estas tute klara, kaj ĉiu vorto facile distingebla) la aŭdinto ekmeditas pri la tekstoj. Ho, jes, la tekstoj estas reviziitaj de fidindaj lingvuloj, Nicola Minnaja kaj Rikardo Cash, do lingve apenaŭ riproĉindaj. Sed mi ne kuraĝus nomi ilin “esperantigoj”, ĉar por ĉiu kanto Manŭel kreis propran tekston kaj mi vidas ke, almenaŭ rilate al la kantoj, kiujn mi konas nacilingve, li iris tute for de la originalaj lirikoj. Tiel La knabo de strato Gluk de Celentano iĝis kontraŭpoluada protesto: “… Se oni ne ĉesos malpurigi la teron, ĉielon kaj maron, kia estos la fino, kiun ni faros… ni faros?” La famega Revenu al Sorento akiris la titolon Rezignu: “Viaj kisoj min fajrigas, dezir’ mia freneziĝas, kaj mi scias, ke vi same sentas fajron en la kor’…”. La ne malpli fama O sole mio estas Nun aŭ neniam: “Nun aŭ neniam ĉirkaŭbraku min, donu viajn kisojn, ĉar mi amas vin…” Kaj tiel plu. Be, ankaŭ tion mi emas pardoni, ĉar en la junaĝo ankaŭ mi uzis kelkajn konatajn melodiojn por miaj propraj tekstoj. Venas tamen al mi insida penso, ke Manŭel estas aŭ granda lertulo, trovinta personan aliron al la fameguloj, kiel Salvatore Adamo, Paul McCartney, Stevie Wonder k.a., aŭ granda kuraĝulo, kiu aŭdacas eldoni iliajn melodiojn senpermese.
– Ĉu vi diros ion pri banaleco de la tekstoj? Verŝajne, estas tio, sed ja tute sincera. Kaj pro tiu sincereco mi la kvaran, la kvinan kaj eĉ la dekan fojon aŭdigos la diskon en mia aŭto – al ĉiuj novaj pasaĝer(in)oj. Sendube, ili ricevos plezuron de la aŭskultado. La saman, kiun ricevis mi, aŭdante Manŭel kanti surpodie.

 

Via opinio pri Duonvoĉe... tutkore