| Titolo | Desislava ridetas |  |
| Aŭtoro | Giorgio Silfer | |
| Kategorio | Miksita literaturo | |
| Prezo | 9.00 €, sesona rabato ekde 3 ekz. | |
| Eldonloko, jaro | Milano, 1987 | |
| Eldoninto | LF-koop | |
| Klarigoj | Lirika poemaro kaj tri prozetoj, plus postkomentario. | |
| Formato | 70 paĝoj, 21 cm | |
| Karakterizoj | Ilus | |
| Recenzoj | Ekbriloj de vivo de Sten Johansson Kantoj de amo kaj morto de Nikolaj Lozgaĉev Bonvolu legi la recenzon pli malsupre | Aldonu |
Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo
Aldonita de Andrej Grigorjevskij (2004-10-08)
La poezio, pro sia absoluta esenco, kapablas transsalti la kosmon kaj mikrokosmon. La universo estas ĉiam vere preta ricevilo je poetaj sentoj, kaj en ĉiu poeta sento svarmas, kiel stela abelaro, universoj neimageblaj. Ne nur la civilizacioj rajtas fieri pri mejlŝtonoj de progresatingoj kiuj devus stari materie kiel plej altaj menhiroj sur la karna grundo de la homaro, aŭ fizike kiel nadlomontrilo de vaste tutmonda horloĝo: ankaŭ la poezio krozanta la eraajn spacojn postulas starigi steleojn - menhirojn kaj gnomonojn - sur la faltplenaj mapoj de efemeraj generacioj kiuj, kompare kun la senĉesa homarhistorio, preskaŭ ne atingas la eblecon transdoni siajn spertadon kaj gajnotrezoron. Tamen la homo riĉiĝas, kvazaŭ nepercepteble, iom post iom. Sed mi ne scias bone ĉu tio okazas nur pro ĉio ĉi prilaborita aŭ hazarde akirita, aŭ, pli bone, per ĉiu okaziĝo de riska aventuro scienca aŭ de genia ellaborado beletra, surbaze de ia firma masonaĵo specifa dank' al la subkonscio. Tiel, la poezio, inter pluraj aliaj kulturaj disciplinoj kaj praktikoj teknikaj aŭ intelektaj, en ĉiu nova epoko, ĝi, estas kiel rekomenciĝo sur, aŭ super, antaŭaj rekomenciĝoj: ĝuste kiam oni tute ne plene konscias ke ja nova epoko burĝonas aŭ rompas sian ovoŝelon.
Mi ĝoje miras pro la konstanta evoluado de la esperantlingva poezio, de tiu poezio kiun mi ' ekperceptis kiam mi komencis avide ĝui legante poemojn - dum tiuj miaj unuaj jaroj de esperantisma neofiteco - sur la paĝoj de
revuoj kiuj pli-malpli regule venis en la urban klubon, aŭ hejmon, de 1955 ĝis 1965.
Kial la esprimiĝo poezia, de tiam ĝis nun, atingis tiujn neimageblajn valorojn kaj bontrovojn, kaj kial la lingvo tiel "facile" kaj plenkapable sin donis al tiu nehaltebla esprimebleco? Ĉu oni povis tiam supozi, kiam la esperantlingva poezio sin montris, ankoraŭ, preskaŭ nur per rimparoj, ke la poetaj sentoj riskos bonaŭgure flugi, ŝvebi aŭ sinki, en medioj kosme senlimaj, kaj subkonscie senfundaj, je la traserĉado de R. M. Rilke?
Senerare ni povas diri ke la lingvo, jam dekomence promesis fariĝi sorĉe kapabla ilo por la veraj poetoj. Ebie, unue Grabowski en sia majstra tradukaĵo Sinjoro Tadeo, kaj pli poste Kalocsay, Baghy, Auld, de Kock...
Giorgio Silfer, ŝajne uzante "nur" la ordinaran riĉan lingvon de la nuno, disfaldas magiajn papiliajn flugilojn kaj nin invitas kunfluge vizii sekretojn de eteraj sentimentoj kaj meteorajn reagojn pri transcendo humana kaj anima, kaj samtempe aŭdi kaj atente aŭskulti, pli ol percepti, vibradojn simbolismajn. Li konstante instigas la kapablopovon de ĉiu leganto.
Desislava ridetas portas al ni dimensiojn ne fizikajn, surbaze de la realo kaj nome de la amo, la sufero, la espero, la revoj, la morto; la spirito kaj la karno; la preĝoj kaj la plendoj, la pejzaĝoj kaj la sonĝoj: vivstadioj laŭ spertiĝado kiu povas sin manifesti ekzakte laŭ abstrakteco, aŭ laŭ plej iriznuancaj prismoj kaj larmoj de realo multsenca kaj senvualigita, sed iom vualigita de tiu mistero lumanta en la plej altaj sferoj - de la vortoj transcendante la propran leksikonan sencon.
La prozaĵoj de la dua parto en tiu libro entenas la sufiĉan spicodozon kaj da poezio kaj da vivrealo plus humoro, por ke ili efiku ankaŭ poeme sur nian frandemon, kaj situigu nin en medion de kohereco inter fantazio kaj realo. La aŭtoro, en tiu libro, sin konfesas introspekte sincere. Kaj li helpas nin, per la lasta, tria, parto, per komentarioj kiuj situigas nin pli bone en la kernon de ĉiu poemo - sed sen perforti ĝian sorĉon - por ke ni povu plenfide trapasi, unue, la halon, kaj tuj sekve firme eniri en la vastan palacon el jado kiun konstruis Giorgio Silfer.
Via opinio pri Desislava ridetas