| Titolo | Durankulak |  |
| Aŭtoro | Sabira Ståhlberg | |
| Kategorio | Prozo originala / romanoj | |
| Prezo | 6.60 €, sesona rabato ekde 3 ekz. | |
| Eldonloko, jaro | Varna, 1998 | |
| Eldoninto | Bambu | |
| Klarigoj | Romaneto "sur la limo inter realo kaj sonĝo". | |
| ISBN/ISSN | 9549637026 | |
| Formato | 78 paĝoj, 20 cm | |
| Recenzoj | La malfruo de flugo 267 de Humphrey Tonkin Bonvolu legi la recenzon pli malsupre Vojaĝo al ni mem, al nia memo de Reza Kheir-Khah Durankulak de Ralph Dumain Serĉi sin mem en kultura kolizio de Sten Johansson Durankulak de Jan Harselaar | Aldonu |
Fonto: Fonto 241, jan 2001
Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo
Aldonita de Andrej Grigorjevskij (2004-10-08)
En KEF 2000 (Kultura Esperanto-Festivalo, Helsinko 17-23.7.2000), Gonçalo Neves, en prelego pri recenz-arto, prezentis recenzon pri "Durankulak" (romaneto de Sabira Ståhlberg) fare de Humphrey Tonkin, kaj aperintan en "Esperanto", kiel ekzemplon de tio, kiel oni ne recenzu libron. La teksto de Tonkin, efektive, parolis nek pri la verko nek pri la aŭtorino, sed nur pri la pozitivege svagaj impresoj en la menso de Tonkin dum legado de la libreto (kaj ne nepre ĉi tial) en diversaj mondaj flug-maŝinoj kaj -havenoj. Miguel Fernández eĉ opinias, ke ĉi-kaze la legindo de la recenzo superis tiun de la originalo, en kiu li trovas la mankon, ke ĝi prias magian mondon (kiel Gabriel García Márquez pri Macondo en "Cent jaroj da soleco") per lingvaĵo absolute senmagia (malkiel GGM samromane).
Nu, okazas, ke, preparante min por KEF-prelegi pri nordiaj E-aŭtoroj, ankaŭ mi finlegis "Durankulak" en avioj de "Aer-Franc’" (oni permesu la strangan esperantigon). Kaj verŝajne mi legis alian libron ol Fernández, sed plencerte tute alian ol Tonkin.
Ĉar la fakto, ke iu verkis libron en "ĝusta" aŭ "korekta" esperanto, cetere tre flua kaj belsona, ne sufiĉas por nomi ĝin majstraĵo. Nek la cirkonstanco, ke aŭtoras ĝin virino, cetere sufiĉe finna, cetere sufiĉe juna, aldonas nek deprenas iom ajn je la beletra kvalito de la legaĵo. Malgraŭ pluraj paĝoj tre, tre bonaj, "Durankulak" fine montras klare sian karakteron: literaturo por infanoj aŭ gejunuloj, aŭ, eble pli precize, kvankam ŝajnparadokse, poradolta infanliteraturo.
Temas pri tre sukcesa ĝenro, al kiu apartenas titoloj tradukitaj al centoj de lingvoj de la mondo kaj eldonataj re kaj re en milionoj da ekzempleroj: "La eta princo", de Antoine de Saint-Exupéry; "La alĥemiisto", de Paulo Coelho; aŭ "Jonatano L. Mevo" (angle Jonathan Livingston Seagull; espereble "L." pensigas pri la apostrofita artikolo "L’"), de Richard Bach.
Ankaŭ "Durankulak" prezentas al ni mondon nerealan kun sonĝeska atmosfero, la vilaĝon Durankulak. Pri ĝi mi eksciis en KEF, danke al informo de Jouko Lindstedt, ke la nomo samnomas kun tiu de vilaĝo en Bulgarujo – tamen tio neniom rolas nek gravas en la verketo, sed ja male. Se etikedi ĝin du-vorte, Durankulak estas "bus-atingebla Ŝangrilao", laŭ la nomo de la netrovita urbo en himalaja kaŝvalo de olda holivuda filmo. Ĉar la aŭtorino parolas esperanton, sed ankaŭ la svedan, la finnan kaj eĉ la ĉinan, ni trovas en ŝia verko ĉapitrojn pri lingvoj, pralingvoj, mallingvoj, kaj eĉ pri la lingvo de hundoj kaj hienoj. Aliflanke, montriĝas tre interesa la figuro de la japano vizitanta Durankulakon, nome japano estiel universala nekomprenebla kaj nekompreniva fremdulo (ĉie krom en Japanujo): ĉu bildo same universaligebla? kion pensu pri ĝi niaj japanaj samlingvanoj?
Tamen Ståhlberg ne konstruas mondon, aŭ propran Makondon: ŝi nur ekkonstruas ĝin. Kaj poste, laŭlonge de la verko, ŝi komencas amasigi temojn plej diversajn, remburi la historion per epizodoj pli kaj pli ŝablonaj, kvazaŭ kompendio de ĉipaj fantastaĵoj (kotokoboldoj, miteska virina revolucio, la ruĝa monstro, la blankaj birdoj…). Oni aldonu al tio la konvenan dozon de rabatita psikologio, kiel en usonaj "manlibroj por sinhelpado", kaj la feliĉan finon, kaj jen furoraĵo, kiu nepre bone disvendiĝos. Kial? Simple tial, ke ĝi kontentigos (preskaŭ) ĉiujn…
En ordo. Francoj havas etan princon, brazilanoj retortulon, anglalingvaj – tedan mevon. Ni, en Esperantujo, fieru pri nia bombone brikabraka Durankulako… kaj bonan apetiton!
Via opinio pri Durankulak