| Titolo | Nesto de viperoj |  |
| Aŭtoro | István Nemere | |
| Kategorio | Prozo originala / romanoj | |
| Prezo | 8.10 €, sesona rabato ekde 3 ekz. | |
| Eldonloko, jaro | Moskvo, 1994 | |
| Eldoninto | Impeto | |
| Klarigoj | Okazas murdo je verkisto Theo Velmer. Aŭ...? | |
| ISBN/ISSN | 5716100066 | |
| Formato | 181 paĝoj, 20 cm | |
| Recenzoj | Bonvolu legi la recenzon pli malsupre Malnove, malnove! de Sten Johansson | Aldonu |
Fonto: Literatura Foiro, 154, aprilo 1995
Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo/lf/nestviperrec.html
Aldonita de A. G. (2004-10-12)
Plenplenas ĉiu literaturo je "viperaj" familioj, ekde la Biblio.
Cetere ne necesas posedi eksterordinaran fantazion por eltrovi la plej komplikajn historiojn familiajn; la ĉiutaga gazetaro instruas nin pri kio eĉ la plej fervora menso de novelisto ne aŭdacus inventi.
Sed tiu historio, kiun ni trovas en la lasta romano de István Nemere, entenas plurajn ingrediencojn por doni al ĝi ian originalecon.
Ĉio aperas, iom post iom, el la krimenketo de policisto, sekve de nokta mistera murdo okazinta en altburĝa vilao. Kaj, kiel kutime, malantaŭ la formala prezento de animagordo kaj harmonio en familia etoso, kaŝas sin ĉiu ebla falsaĵo kaj malbono.
Ne multaj la rolantoj, ĉio disvolviĝas praktike en unu ĉambro dum unu longa somera tago: unueco tipe teatra, kaj kiel en teatro sin sekvas sur la scenejo la rolantoj, malkaŝante siajn timojn, siajn malvirtojn, unuvorte sian kaŝitan vivon.
La polica enketo ne estas preteksto por enscenigi la rolantojn, ĉar la murdo estas la kerno de la historio. Kaj por malkovri la kialon kaj la murdiston, la inspektoro renversas la sekretan animon de ĉiuj.
Ne konsideru tamen la verkon krimromano, aŭ ne legu gin kiel tian: kiel krimromano ĝi ne tro valorus. Jam de la unuaj paĝoj eĉ ne kutimiĝinta leganto de polichistorioj facile divenas la solvon, kvankam la aŭtoro klopodas plurfoje devojigi la leganton.
Kompreneble la recenzisto ne povas detale indiki la kialojn de tiu malforta parto, por ne elpreni tiun plezuron al tiuj legantoj, kiuj tamen volus mem malkovri kio kaj kiu rolis malantaŭ la kulisoj.
Sufiĉus konstati ke por helpi la verkiston la sciencpolico malbone laboris kaj la inspektoro sukcesas solvi la enigmon antaŭ ol siaj kolegoj de la laboratorio. Tamen, kiel menciite, ne la krimromanon oni legu, sed la psikologian aspekton de la historio, kiel (se komparo licas) por la fama La nomo de la rozo de Umberto Eco.
La lingvo kaj la stilo de Nemere estas konataj: kiel kutime sekaj kaj rapidaj. Iomete ĝenas iu vortfarado pere de streketo - ne nova por la aŭtoro - ekzemple: sidis-kuŝis, kiun eble oni povus samefike diri kuŝsidis.
Gratulon meritas la eldonisto, al kiu ne eskapis preseraroj, krom se ni volas tiel konsideri prezidanton anstataŭ Prezidento (p. 177), kaj du akuzativojn, kiuj eble (la dua certe) ne devus esti: nur la pintoj de kelkaj arboj desegniĝis sur !a ĉielon kaj kuŝante en liton. Male mankas la akuzativo (p. 60) en kelkaj gutoj defluis sur lia mentono. Sola vera preseraro sur p. 14, siaj anstataŭ "viaj": Jes, kompreneble, Trebs, kun siaj homoj, traserĉu...
Preskaŭ neniu neologismo, nur la nePIVaj vortoj meldo (p. 9) kaj parkano plurloke: sed kial la longa eksedziniĝi anstataŭ la akceptita divorci? Etaj makuloj, kiuj neniel forigas la valoron de brila, atentokapta legaĵo.
Via opinio pri Nesto de viperoj