Titolo	Pulsas la viv' Poemoj 1977-2001
Aŭtoro	Lucija Borčić
Kategorio	Poezio originala
Prezo	9.60 €, sesona rabato ekde 3 ekz.
Eldonloko, jaro	Zagreb, 2001
Eldoninto	IKS
Klarigoj	Post deko da traduk-volumoj jen la unua originala poemaro de la aŭtorino.
ISBN/ISSN	9536697041
Formato	128 paĝoj, 20 cm
Recenzoj	Bonvolu legi la recenzon pli malsupre Retrorigardo al intensa vivo de Carlo Minnaja	Aldonu

  ekz.

---

Recenzo de Jorge Camacho

Arto poetika

Fonto: La Ondo de Esperanto. 2002. №6 (92)
Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.org/Ondo/R-borcic.htm
Aldonita de A. G. (2004-10-16)

Kies vivo pulsas? Ĉu ŝia aŭ onia?, mi min demandis ĉe eklego. Sed nenian respondon mi trovis, ĉar respondi povus nur poezio, ne ĉi tia litanio da versoj prozecaj, tro eksplicitaj, banale konstataj. Ne poezio, sed nuraj versaĵoj. Versaĵoj indaj je Reader's Digest aŭ, muzikigite, je kantado en kirko kvartala; versaĵoj kiajn oni trovas sur gastlibroj kaj julkartoj. Versaĵaro absolute seninteresa, senmistera, senriĉa kaj sensurpriza, tiom, ke mi emus skribi “baf!” post preskaŭ ĉiu strofo, sed mi ne resumos mian verdikton al tio, ĉar ial mi sentas al la aŭtorino, kiun mi persone ne konas, facile klarigeblan simpation.

Ne pro virtuozeco. Fakte, ornamas ĉi libreton ĉiuj malvirtoj de amatora versfaranto. Krom adasismoj, abundas ankaŭ rimokrimoj similaj al la praparo koro/doloro (“perloj/merloj” sur p. 54, kie mi volonte ŝanĝus “l” al “d”) kaj, ĉefe, rimoj strasaj. Kiel skribis Kalocsay en la re-kaj-releginda Arto poetika (mi citas laŭmemore), bona rimo estu “ne vorto altirita je la nazo, sed nur esenca parto de la frazo”, t.e. esenca parto de la pensero, sentero aŭ sensero, de la koncerna ideo. Esceptojn mi trovis en la fina trio en Post la incendio aŭ en la tutaj Akacioj kaj Oleandro.

Ankaŭ ne pro la tema enhavo. Ŝi mem proklamas iuverse: “Mi versu nur pri belo”; nome unuflanke nostalgie pri tempopaso (infanaĝo, naskiĝdomo, gepatroj), aliflanke pri bonvolo kaj amikeco kiel panaceo kontraŭ militoj, kaj (ŝajne iom kontraste sed same idilie kaj naive) pri naturo, maro, arboj, herboj, konkoj, vento, ŝtonoj. Ĉio tre simpla kaj sincera, sed kun simplo kaj sincero ne senfundaj (kiel en majstra hajko) sed palpeble senprofundaj (kiel en usona manlibro pri sinhelpado). Eble influite de la devo recenzi, mi trovis sufiĉe interesa La unua aŭ la dua, kun mesaĝo kiu sonis, al miaj aziemaj oreloj, taisme (laŭ la PIVa ‘ta/o') aŭ taŭisme (laŭ la prefero de niaj ĉinaj kolegoj); kaj sufiĉe bona la poemon (ĉi-foje temas pri tiaĵo) Ekzistas tagoj.

Kaj tamen mi simpatias al la aŭtorino, ĉar ŝi ĝenerale montriĝas senambicia kaj senpretenda. Male, mi leĝere ĉagreniĝas kiam ŝi pontifikas plate kaj malmodeste pri poezio kaj poetiko, kiel en Miaj pensoj simplas, kiun ni citu plene:

Mi estas simpla homo.
Miaj pensoj simplas,
do ankaŭ ilia eksterigo
ne pompe pimpas.
La frazojn mi ne volas kompliki,
al ili nekonvenaĵojn alfliki.
Ĉar esprim' rezultas el penso,
ĝi restu menso-lenso.
Tordado ebla aliajn konvenas,
sed min ĉiam ĝenas,
se ne tuj mi ĉion komprenas
kaj dumlege
devas klopodadi ege.
Ĝenas min kiam la esprim'
ne servas por esprimi sin,
sed por memsufiĉa parado
de la lingvo-tordado
rezultanta senkomprenan kaĉon
el knarantaj maks-miks-laĉoj.

Sed kion ŝi mem scias pri poezio? Ĉu tiomete kiel la rusa recenzisto, kiu masakris poemaron de amiko Gonçalo Neves? Diras Ragnarsson enkonduke al sia poemaro Esploroj: “Por mi poezio estas esploro; kaj maniero kapti disfluantan senton por ĝin fiksi en spaco kaj tempo”. Kaj Neves en la helsinka Kultura E-Festivalo: “Poezio estas animstato”. Perfektaj difinoj. Leginte poemon oni devus povi vidi la lingvon, la mondon, la kosmon, sin mem aliaj, kio ĉe ŝiaj versoj tutsimple malokazas.

Kiom da kranioj, tiom da opinioj. Jen la mia. Al kio respondas ĉi tiu ŝia versduo:

Post la traleg' mi decidis
ne plu recenzistojn fidi.

 

Via opinio pri Pulsas la viv'